Henk Veld (70) en zijn vrouw Herma zijn van het slag mensen, dat altijd sterk rekening houdt met de sportclub. ‘We gaan alleen door de week op vakantie: maandag weg en vrijdag weer thuis. Ons hele leven draait om voetbal.’ Ze beheren al meer dan 20 jaar de voetbalkantine van Ens, maar Henk doet nog veel meer.
Veld loopt al vanaf zijn tiende rond op het voetbalveld in Ens. Een trainer vroeg hem eens of hij wilde meedoen. Dat wilde hij graag, maar de contributie zou wel eens spelbreker kunnen zijn. Vader Veld, die landarbeider was, vond het echter goed. Op schoenen van het merk Goliath begon Henk Veld aan een lange voetbalcarrière. Hij voetbalde zestien seizoenen in het eerste van NOP Boys. Pas toen ie 58 was, vond hij het welletjes. Na zijn actieve voetbaltijd was hij enkele jaren elftalleider. Intussen had Veld al op jonge leeftijd ook zijn vrijwilligersloopbaan in gang gezet. Zijn eerste functie: bestuurder van de plaatselijke ijsclub.
Groundsman
Vrijwilliger is Henk Veld tot op de dag van vandaag. Hij is actief voor de voetbal- en tennistak van SV Ens. Tijdens het voetbalseizoen is hij elke zaterdag in de voetbalkantine te vinden, voor of achter de bar. Het onderhoud van de kantine neemt Veld ook voor zijn rekening. Hij maait en rolt het enige echte grasveld dat de voetbalclub nog rijk is, beregent het veld als de droogte weer toeslaat, beplakt samen met Herma (die ook de outfits van het eerste wast) de sponsorborden langs de velden, is groundsman van de tennisvelden en beheert met zijn vrouw de kantinevoorraad van de tennisafdeling, waarvoor hij sinds drie jaar actief is. ‘Dat kon er nog wel bij’, zegt Veld. ‘Er kan veel sinds ik met pensioen ben. Ik heb een hekel aan stilzitten.’
Ook op bestuurlijk vlak heeft Henk Veld zijn steentje bijgedragen. Meer dan 20 jaar was hij bestuurslid en lid van de sponsorcommissie van de voetbalafdeling van omnivereniging SV Ens. Al bijna een halve eeuw is Veld actief als vrijwilliger. ‘Ik blijf dit werk zo lang mogelijk doen. Thuis zitten, achter de geraniums, wil ik niet. Heb ik nooit gedaan.’ Ook zijn drukke werkzaamheden in de bouw konden niet voorkomen, dat Veld zijn handen uit de mouwen stak voor SV Ens. In de grondige verbouwing van de kleedkamers en de bouw van het kinderdagverblijf stak de supervrijwilliger maar liefst 1200 (!) uur. Het maakte hem tot lid in de Orde van Oranje-Nassau. ‘Daar ben ik trots op.’
De volgende grote klus is alweer in aantocht. De bestuurskamer wordt komende zomer opgeknapt. ‘Er komt een nieuw plafond in, de verlichting wordt vernieuwd en de tafel wordt geschuurd en gelakt’, somt Veld op. ‘Doe ik niet alleen, hoor. Een paar bestuursleden en nog wat andere vrijwilligers helpen ook.’ Onlangs heeft hij de bar in de kantine een make-over gegeven. Dat was weer schuren, lakken en tegelen geblazen. Het resultaat mag er zijn. ‘Iedereen vindt dat het mooi is geworden. Veel van wat je doet, zien anderen niet, maar het is leuk als mensen wel zien wat je hebt gedaan en daar waardering voor uitspreken.’
Keiharde muziek
Henk Veld geniet altijd enorm van een drukke voetbalzaterdag. Van acht uur ’s morgens tot acht uur ’s avonds is hij in de voetbalkantine te vinden. ‘Ik ben er altijd, het hele jaar door. Als beheerder ben je hoofdverantwoordelijk voor alles, dat met de kantine te maken heeft. Er is altijd wel wat te doen: een slot of een lamp is kapot. Dat probeer ik direct op te lossen.’ Koffie zetten, bier tappen en snoepgoed verkopen: Veld vindt het allemaal even mooi. ‘Hartstikke leuk om die kleintjes te helpen met snoep uit te zoeken. En ’s middags zit de tent vol. Draaien ze eigen, keiharde muziek. Prima, ik stoor me er niet aan. Af en toe zit ik aan de andere kant van de bar, drink ik een biertje en doe ik met de anderen mee. Gezellig.’
Toen de kinderen nog klein waren, gingen ze gewoon met Henk en Herma Veld mee naar de kantine, in de kinderwagen. Dat is heel lang geleden en als het aan de oud-bouwvakker ligt, komt er nog lang geen einde aan zijn vrijwilligersloopbaan. Zeker twee, drie dagen in de week is mannetjesputter Veld ‘op de club’ te vinden. Op donderdagavond staat ie ook achter de bar, want zelfs dan is de kantine ‘los’. Hij steekt al zijn vrije tijd in de voetbal- en tennisclub. ‘Ik voel me kiplekker en zolang ik het fysiek nog aankan, ga ik door. Waarom zou ik ermee stoppen? Van uitslapen krijg ik alleen maar blaren op m’n rug.’
Harry de Ridder