De kwetsbare medemens de helpende hand reiken en laten zien dat sporten veel meer inhoudt dan alleen presteren. ‘Sporten gaat er voor mij niet om wie de beste is, maar wat sporten kan betekenen voor je ontwikkeling. Die focus op presteren moeten we loslaten’, meent Nicole Schroe (55).
De inwoonster van Creil verscheen begin november aan de start van de Bosbaanloop, georganiseerd door AV NOP. Dat was opmerkelijk omdat ze te horen had gekregen, dat ze nooit meer zou kunnen sporten. De geboren Limburgse lijdt sinds haar jeugd aan een zeldzame vorm van epilepsie. Enkele jaren geleden was haar situatie zeer ernstig. Een bezoek aan Utah veranderde het leven van Nicole Schroe in positieve zin. Ze heeft de weg naar boven gevonden, liep maar liefst 15 kilometer in het Emmelerbos en is zelfs van plan een halve triatlon te voltooien. Ze is in training. ‘Ik ben standvastig en ga er helemaal voor. Het gaat lukken.’
Zelfvertrouwen
‘Dat ik die 15 kilometer tijdens die Bosbaanloop heb uitgelopen, betekent heel veel voor me. Vooraf had ik bedacht: als ik de 10 kilometer haal, is dat perfect. Een meneer, ik weet zijn naam niet, spoorde me aan voor de 15 te gaan. De volgende ronde van 2,5 kilometer gaf me een goed gevoel. Toen wist ik: de laatste ronde gaat ook lukken.’ Een vooraankondiging in de krant bracht Nicole Schroe op het idee aan de Bosbaanloop mee te doen. Het beviel haar zo goed, dat ze zeker vaker aan de start zal verschijnen. En ze wordt lid van de atletiekvereniging, niet alleen omdat ze zelf bij de club wil sporten, maar ook om anderen te helpen. ‘Het draait niet alleen om mij. Veel mensen zijn onzeker, ik wil graag een steentje bijdragen om het zelfvertrouwen terug te krijgen.’
Van jongs af aan heeft Nicole Schroe gesport. De ziekte maakte het haar niet gemakkelijk, maar ze bleef actief. Operaties en de vele medicatie wogen zwaar. ‘Op een gegeven moment was het leven niet meer te doen, de pijn niet meer te harden’, zegt ze. ‘Ik besloot voor euthanasie te kiezen.’ Er was geen hoop meer dat ze zou kunnen genezen. Het bericht, dat ze in Amerika voor een vernieuwende behandelmethode terecht kon, bleek een gamechanger. Een andere diagnose, motorische training, therapie, stoppen met pijnstillers: het bleek het startschot voor een omwenteling. ‘Ik krijg ook steeds meer mijn geheugen terug, al is het nog niet fantastisch, maar dat geeft niet.’
Ze traint volop en wil nog een keer terug naar Amerika om haar vorderingen te laten checken. Slikken van medicijnen tegen de epileptische aanvallen blijft een noodzakelijk kwaad, maar ze is optimistisch en is iedereen, die haar heeft geholpen, dankbaar. Speciaal haar partner Freerk. ‘Hij heeft me gigantisch geholpen, heeft me weer leren fietsen. Zeg nooit tegen mensen met een handicap, dat ze iets niet kunnen bereiken. Ik heb het tegendeel bewezen. Ik denk, dat ik voor velen een voorbeeld ben.’ Nicole Schroe voelt zich steeds beter. De epilepsieaanvallen accepteert ze, die horen bij haar leven, maar motorisch is ze stabieler. Ze heeft minder last van evenwichtsproblemen.
Stichting ItsME
In de Verenigde Staten heeft ze tijdens haar therapie een jongeman leren kennen, die te kampen had met de gevolgen van een hersenvliesontsteking. Hij heeft de stichting ItsME (meningitis en encefalitis) opgericht, die geld inzamelt voor wetenschappelijk onderzoek naar hersen(vlies)ontsteking. ‘Hij heeft een lastige weg afgelegd en daagde mij continu uit. Ik heb hem beloofd dat ik mij voor dat goede doel blijf inzetten.’ In juni liep Nicole Schroe 50 kilometer voor ItsME en volgend jaar doet ze dat weer. ‘Ik wil mensen er bewust van maken, dat de kwaliteit van leven centraal staat. Onderzoek kan leiden tot nieuwe diagnostische technieken.’
Boven alles wil Nicole Schroe ex-patiënten helpen een zet in de goede richting te geven. ‘Veel van die mensen hebben weinig of geen zelfvertrouwen. Als je weer kunt bewegen, ben je er nog niet. Mentale ondersteuning is ook nodig.’ Ze kan niet genoeg benadrukken hoe belangrijk sporten voor iedereen is. ‘Niet alleen voor je lichamelijke ontwikkeling, maar zeker ook voor je motorische en sociaal-emotionele ontwikkeling. Je werkt aan je balans, coördinatie en techniek en in teamverband leer je connecties te maken en met frustratie en feedback om te gaan.’
Zelf staat ze ook open voor feedback en hulp. Bij haar streven een halve triatlon te volbrengen zoekt de hardloopster andere atleten, die voor hetzelfde doel trainen én een trainer met verstand van zaken. ‘Hulp zou heel fijn zijn!’
Harry de Ridder